11 Αυγ 2006

ΜΑΝΑ ΓΙΑΤΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ;




Το τρίτο μπουκάλι τελειώνει
η σκέψη μου λιώνει
Στο σύμπαν ο νους ξεχειλίζει
το σώμα τρεκλίζει

Πόσο ακόμα
να γίνω λιώμα;
Γιατί δεν πέθανες ακόμα;

Φωνές, σαματάς, υστερία
τρεχάτα φορεία
Το αίμα, γιατρέ, τ' οξυγόνο!
Παλεύω το χρόνο...

Πόσο υπομένεις
τι περιμένεις;
Γιατί μανούλα δεν πεθαίνεις;

Το στόμα σφιχτό, διψασμένο
το μάτι αδειασμένο
Η ανθρώπινη ανάσα μπαλόνι
διαρκώς ξεφουσκώνει...

Ενα τσιγάρο
πριν δω το Χάρο
Γιατί δε φεύγεις να φουμάρω;

Το αίμα ξερό, δυσοσμία
εδώ, στα σφαγεία
Το κρέας τ' ανθρώπου σκισμένο
στυφό, σαπισμένο

Λίγο αέρα!
Αλλη μια μέρα
τι θα την κάνεις βρε μητέρα;

Λευκό κι απαλό το σεντόνι
ομίχλη που απλώνει
σα σύννεφο υγρό, βουρκωμένο
τραγούδι θαμένο

Μια ανάσα ακόμα
βγαίνει απ' το στόμα:
Γιατί δεν πέθανα ακόμα;




09/10/2002-21:23

5 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...

(!)

Κουράγιο, Μαρίνα μου... και σε σένα, και σε αυτήν....

Rodia είπε...

Απρόσεκτο Γατουλίνι!
Γράφτηκε πριν από 4 χρόνια. Ευτυχώς τη σκαπουλάρησε.
Σήμερα είναι μια χαρά -έκοψε το κάπνισμα μαχαίρι.

:-)

Μαύρος Γάτος είπε...

Ε μα πιά όλο με μπερδεύεις!!!!!

Χτυπάω ξύλο για την γυναίκα....

Σ;0)

Rodia είπε...

Κάνε τουλάχιστον κανα σχόλιο αν πέτυχα την ατμόσφαιρα του νοσοκομείου.. Ολο "προσωπικά" με διαβάζετε.. ΟΥΦΦΦΦΦ
(και ΠΟΛΥ σπάνια γράφω προσωπικά, ε)

σμουτς!:-))

aqua είπε...

Την πέτυχες...την πέτυχες!

Τωρα χωρίς πλάκα... ναι έτσι είναι...
Εδώ κι σαράντα μέρες κάπως έτσι νοιώθω κι εγω (http://aqua-aquamarine.blogspot.com/2006/07/blog-post_15.html#links)
Δύσκολες στιγμές με ανακατεμένες
αλλοπρόσαλλες σκέψεις..