24 Νοε 2005

το μέτρο και πώς να το αποκτήσετε


Μια ζωή έψαχνα το Μέτρο. «Παν Μέτρον Αριστον» είπε ο Αριστοτέλης αλλά δεν εννοούσε το μέτριο, τη χρυσή μετριότητα που λένε κάποιοι γονείς και δάσκαλοι -τρομάρα τους. Το τι ακριβώς εννοούσε αυτός το ξέρει καλύτερα αλλά πού να τον βρούμε να μας φωτίσει. Η γνώμη μου είναι ότι μάλλον ήθελε να εκφράσει πως όλα έχουν ένα κάποιο μέτρο. Ολα είναι μετρήσιμα δηλαδή.
Μετά απο μακρά πορεία στον πλανήτη -τρόπος του λέγειν μακρά γιατί σύντομη είναι η πορεία όλων μας εδώ πέρα- φωτίστηκα περί του μέτρου και σκέφτηκα να μεταλαμπαδέψω τη γνώση που με βρήκε κατακέφαλα. Μέτρο λοιπόν δεν υπάρχει. Πουθενά. Αμέτρητα είναι όλα. Οσο και αν επιμένουμε να τα μετρήσουμε, όλο και ξεφεύγουν. Τα άστρα, τα άτομα, τα ηλεκτρόνια, πρωτόνια, τα νετρόνια, οι πυρήνες. Ασε που ένα συμπούρμπουλο είμαστε όλοι και όλα και αν δεν υπήρχε το ψευδές των αισθήσεών μας δεν θα ξεχωρίζαμε τίποτα απο τα πέριξ πράγματα που τώρα τα θεωρούμε απτά και υπαρκτά.
Φανταστείτε ένα κόσμο απο άπειρα δισεκατομμύρια σωματίδια -αόρατα για μας φυσικά- να μπερδεύονται μεταξύ τους, να κολυμπούν σε ένα σύμπαν μυστήριο. Μπλεγμένα τα απειροελάχιστα σωματίδια που μας αποτελούν με τα απειροελάχιστα σωματίδια κάθε είδους ύπαρξης -ζωντανής ή τεχνητής- που μας περιβάλλει. Το σώμα μας ξεχωρίζει απο το τραπέζι της κουζίνας μονάχα κατά την πυκνότητα της ύλης. Ενας εξωτερικός παρατηρητής -αν θα μπορούσε να υπάρξει και αν θα μπορούσε να αντιληφτεί τον κόσμο χωρίς τις δικές μας περιορισμένες αισθήσεις- θα έβλεπε ή μάλλον δεν θα έβλεπε τίποτε.
Τίποτα δεν θα ξεχώριζε. Σύμπαν, άστρα, πλανήτες, ζώα, φυτά, άνθρωποι, κτίσματα, έπιπλα, όλα ένας αχταρμάς. Κάτι τι συγκεχυμένο σαν το γαλαξία που βλέπουμε απο μακρυά να ξετυλίγεται στον ουρανό σαν ένα πακέτο μπαμπάκι ή σαν σύννεφο. Αυτά για σήμερα και έπεται συνέχεια. Θα γράψω ο,τιδήποτε σκέφτομαι, απο στίχους μέχρι μυθιστόρημα. Πατ πατ, καλό μου κουράγιο!:) Επίσης! (για όποιον αποφασίσει να διαβάζει, ε)


7 σχόλια:

alombar42 είπε...

Δύσκολα θα δεχθώ οτι ο Αριστοτέλης ήταν μέτριος και μάλιστα από άποψη ;)

Και κάτι αγνώστου προελεύσεως, που μάλλον ταιριάζει (και) εδώ:

Μηδέν του κόσμου άπαντα,
μηδέν του ανθρώπου ο βίος,
από το μηδέν ως το μηδέν
παλεύουμε αιωνίως.

Rodia είπε...

Και γιατί να το δεχτείς;
Το δέχεται κάποιος άλλος;
Πολύ καλά τα έλεγε! Αλλοι τον παραφράζουν.

Καλωσόρισες:) Αντε, να κάνουμε σεφτέ!

Sarasides είπε...

Κατ' αρχάς δεν τό λεγε ο Τέλης.
Ήταν γραμμένο στο αέτωμα του ναού του Φοίβου στους Δελφούς.
Δεύτερον, δεν είναι Παν μέτρον άριστον, αλλά Μέτρον άριστον.

Δηλαδή, δεν είναι άριστο να έχεις ένα μέτρο και να τα μετράς όλα.
Αλλά άριστο είναι να έχεις μέτρο σε ό,τι κάνεις.
Η εξήγηση, βρίσκεται στην δεύτερη επιταγή του Φοίβου, κι αυτή στο αέτωμα, κάτω από το περίφημο ει:
ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Τίποτε υπερβολικό.
Η τρίτη επιταγή:
ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ. Γνώρισε τον εαυτό σου.

Αυτογνωσία, μέτρο σε ότι κάνεις, καμιά υπερβολή.

Φυσικά και δε μιλάει για την χρυσή μετριότητα των μικροαστών.
Μιλά για το ανθρώπινο μέτρο.
Το είπε και ο σκοτεινός Ηράκλειτος:

Ούτε ο Ήλιος μπορεί να υπερβεί τα όρια. Αν τα υπερβεί θα τον κυνηγήσουν οι Ερινύες.

Rodia είπε...

Εμένα μου άρεσε και το "λάθε βιώσας" ..δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή άρεσε στον πατέρα μου.. και το τηρούσε κατά γράμμα.
Αυτό πάω να ξεκολλήσω από πάνω μου τώρα -με μέτρο φυσικά.

Ευχαριστώ ΕΝΙΑΥΤΟΝ για τη διόρθωση και τη συμπλήρωση:-)

Sarasides είπε...

Αυτό το «ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ» μοιάζει με σκάνδαλο στην ατσαλάκωτη εικόνα που έχουμε για τα κλασικά χρόνια.
Σαν ένα παλιόπαιδο, ο εμπνευστής του, στέκεται στα παρασκήνια του θεάτρου, όπου, πάνω σε άβολους κοθώρνους, οι σκιές των Θεών και των Ηρώων επιτάσουν ιδανικό βίο και υστεροφημία.
Στέκεται, το παλιόπαιδο, μας κλείνει το μάτι, και μας λέει: Άσε τους παπούδες να λένε...
Ίσως να είναι ο Διόνυσος, που ταράσσει την ολύμπια ηρεμία του οίκου των Κρονιδών.
Ίσως πάλι, ο Προμηθεύς, που γειώνει την εξουσία τους.
Δεν ξέρω, αλλά κι εμένα μου αρέσει...

Rodia είπε...

Το βλέπω επίσης σαν πρόκληση. Το να στέκεσαι έξω απο τα πράγματα, προσφέρει την απόλαυση της γενικής θεώρησης, να τα βλέπεις όλα δλδ, αλλά και τη σιγουριά του απυρόβλητου.
Κάποτε σκεφτόμουν μήπως είναι αυτό δειλία, αλλά αργότερα διαπίστωσα ότι χρειάζεται μεγαλυτερο θάρρος να αρνείται ο άνθρωπος παρά να εντάσσεται.

Το Διόνυσο και τον Προμηθέα τους βάζω στο ίδιο στρατόπεδο!

:-)

Sarasides είπε...

Θαρρώ πως το εν λόγω απόφθεγμα συμπτύσει τα δύο σε ένα: Είναι ο τρόπος να εντάσσεσαι διαφοροποιούμενος.
Οι προαναφερθέντες ατελείς θεοί συνιστούν υπόδειγμα.